تنظیم ip بر روی کلاینت ها چگونه است؟ (جلسه ۵)

تنظیم ip بر روی کلاینت ها / چگونه می توانیم برای هر کلاینت ip جدا بسازیم؟در درس شماره ۳ یاد گرفته بودیم که هر کلاینت موجود در یک شبکه، باید با یکدیگر در ارتباط باشند. توضیح دادیم که این کلاینت ها از طریق کابل های شبکه به هم متصل می شوند. این اتصال را اتصال فیزیکی نامیدیم و ذکر کردیم که تنها اتصال فیزیکی برای ارتباط کلاینت های موجود در یک شبکه کفایت نمی کنند. از این رو بحث اتصالات نرم افزاری به یک موضوع بسیار مهم و تاثیرگذار در اتصالات و ارتباطات کلاینت ها در شبکه های کامپیوتری مطرح گردید.

آنچه در این مقاله می خوانید:

تنظیم ip بر روی کلاینت ها / چگونه می توانیم برای هر کلاینت ip جدا بسازیم؟IP چیست؟ بررسی و آشنایی با ساختار IP IP ها چند بخش دارند؟تعریف NETWORK IP  و HOST IP !SUBNET هاروترها ROUTERاعداد IP رو چگونه تعیین می کنند؟جمع بندی و سخن آخر

خوب؛ با تکیه بر این توضیحات، در درس شماره ۵، می خواهیم با هم یاد بگیریم که چگونه می توانیم تمامی کلاینت های حاضر در یک شبکه کامپیوتری را به صورت نرم افزاری به یکدیگر متصل سازیم. پاسخ این سوال یک کلمه است. آن هم ip است.
اما همین یک کلمه، پروسه ها و مراحل کاری مختلفی را دربر می گیرد و این مراحل نیاز به توضیح دارد. پس برای آشنایی با روش اتصال نرم افزاری کلاینت ها با یکدیگر در یک شبکه، ابتدا باید بدانیم که ip چیست؟ چگونه کار می کند و چه ساختاری دارد. به طور خلاصه سرفصل هایی که در درس شماره ۵ به آن خواهیم پرداخت؛ شامل سرفصل های زیر خواهند شد :

ip چیست؟
بررسی و آشنایی با ساختار IP
IP چند بخش دارند؟
NETWORK IP و HOST IP چیستند؟
SUBNET ها
روترها ROUTER
اعداد IP رو چگونه تعیین می کنند؟
جمع بندی و سخن آخر

خوب با توجه به مقدمه ابتدایی از درس شماره ۴ و آشنایی با سرفصل های این درس، به سراغ درس ۵ از دوره آموزشی جامع شبکه های اینترنتی ISG خواهیم رفت.
IP چیست؟
IP یا همان INTERNET PROTOCL، یک آدرس نحصر به فرد و ینیک است که برای هر کلاینت عضو شبکه به صورت کاملاً جداگانه تعریف می شود. در واقع به زبان خیلی ساده، IP ها آدرس هر کلاینت در شبکه های اینترنتی هستند. به عنوان مثال بیایید فرض کنیم که در یک شبکه کامپیوتری ۴ کلاینت وجود دارند. این کلاینت ها می توانند هر دستگاهی باشند. دستگاه هایی مانند لب تاپ، PC، پرینتر، مودم، اسکنر، دستگاه های پُز، دستگاه های حضور و غیاب و غیره. هر کدام از این دستگاه ها برای این که بتوانند عضوی از شبکه باشند و اتصال لازم را با دستگاه های دیگر و سوئیچ ها برقرار کنند، باید اتصال نرم افزاری و سخت افزاری شوند.
برای یک اتصال سخت افزای که استفاده از کابل های شبکه کفایت می کند. اما اتصال نرم افزاری با IP ها انجام خواهد شد. در واقع ما با کمک IP  ها، یک آدرس برای هر کلاینت تعریف می کنیم که منحصراً برای خود آن دستگاه باشد. آدرسی که به هیچ وجه، هیچ دستگاه دیگری آن را ندارد و فقط معرف یک دستگاه در یک شبکه اینترنتی خواهد بود. این آدرس هم برای اتصال کلاینت ها نیاز است و هم برای زمانی که قرار است DATA و یا اطلاعاتی به آن دستگاه ارسال شود.
اما برای درک بهتر عملکرد IP و آشنایی با آن، نیاز است که بدانید اصلاً ساختار IP به چه صورت است و این آدرس چگونه نوشته می شود. در بخش بعدی آموزش به این موضوع خواهیم پرداخت :
بررسی و آشنایی با ساختار IP
مهم ترین و عمومی ترین چیزی که درباره ساختار IP ها تعریف می شود، مدل نوشتاری آن هاست. تمامی IP های دنیا به این صورت نوشته می شوند :
W.X.Y.Z
در ساختاری که بالا به آن اشاره شد، هر کدام از این حروف، یک متغیر هستند. متغیرهایی که می توانند اعداد ۰ تا ۲۵۵ را شامل شوند. البته لازم است بدانید که متغیر W، به هیچ وجه نمی تواند عدد صفر باشد. چون عدد اول آدرس است. کما اینکه برای متغیر آخر، یعنی متغیر  Z هم هرگز عدد ۲۵۵ تعریف نخواهد شد.
خوب؛ گفتیم که هر کدام از این متغیرها می توانند یک عدد از صفر تا دویست و پنجاه و پنج را به خود اختصاص دهند. اما یادتان باشد که این اعداد نباید اعداد دسیمال یا همان دَه دَهی باشند. این اعداد باید به زبان کامپیوتر یعنی همان زبان باینری تعریف شوند. به عنوان مثال؛ عدد ۳ به تنهایی یک عدد دسیمال است که مبنای آن عدد ۱۰ تعریف می شود. چنین عددی هرگز در کامپیوترها قابلیت شناسایی و فراخوانی ندارد؛ آن هم برای IP ها!
پس چه کار کنیم؟ شما باید تمامی اعداد دسیمال را به اعدا باینری تبدیل کنید. یعنی اعدادی که با صفر و یک تعریف می شوند. البته درباره اعداد باینری و چیستی آن ها در درس های آتی مفصلاً توضیح خواهیم داد. ولی برای درک بهتر ساختار IP همین قدر کفایت می کند که تمامی اعداد ذکر شده در IP باید باینری باشند.
نکته آخری که باید درباره ساختار IP باید برایتان بازگو کنیم این است که هر یک از متغیرهای تعریف شده در آدرس IP، ظرفیتی برابر با یک بایت دارند. پس در کل یک آی پی ۴ بایت ظرفیت دارد. همان طور که می دانید، هر بایت هم ۸ بیت است. پس در کل، یک IP 32 بیت ظرفیت دارد.

IP ها چند بخش دارند؟
هر IP از دو بخش HOST IP و NETWORK IP تشکیل شده است. به عنوان مثال به IP زیر دقت کنید :
۱۹۲.۱۶۸.۱.۱۰
در این آدرس شما می توانید دو بخش هاست آی پی و نتورک آی پی داشته باشید. به نتورک آی پی، رنج شبکه نیز گفته می شود. این قسمت بخش متغیر آدرس آی پی است و تعداد اعضای آن در IP های مختلف، متفاوت خواهد بود. اما ما از کجا متوجه شویم که کدام قسمت آی پی ، NET IP و کدام قسمت HOST IP می باشد. تعیین کننده این موضوع، متغیری به نام SUBNET می باشد. ساب نت ها، اعدادی هستند که به واسطه ی آن ها می توانیم تعداد NET IP و HOST IP را مشخص کنیم. اما قبل از اینکه بخواهیم درباره SUBNET ها حرف بزنیم، ابتدا بهتر است ببینیم که اصلاً NETWORK IP و HOST IP چه هستند؟!

تعریف NETWORK IP  و HOST IP !
برای درک بهتر اینکه متوجه شویم، NET IP و HOST IP چه تعریفی دارند. نیاز است که دو شبکه مجزا با کلاینت های مختلف برای شما تعریف کنیم. به شبکه های زیر دقت کنید :
شبکه A که شامل کلاینت هایی با IP های زیر می شود :
۱۹۲.۱۶۸.۰.۱۰/۲۴
۱۹۲.۱۶۸.۰.۱۱/۲۴
۱۹۲.۱۶۸.۰.۱۲/۲۴
۱۹۲.۱۶۸.۰.۱/۲۴
و شبکه B که با IP های زیر تعریف می شود :
۱۹۲.۱۶۸.۱.۱۰/۲۴
۱۹۲.۱۶۸.۱.۱۱/۲۴
۱۹۲.۱۶۸.۱.۱۲/۲۴
۱۹۲.۱۶۸.۱.۱/۲۴
خوب؛ می دانیم که IP هیچ دستگاهی نباید در یک شبکه با دستگاه دیگر مشابه باشد. مگر اینکه رنج شبکه ها با هم متفاوت باشند. اما تعاریف اصلی؛ با نگاهی به این IP هایی که در دو شبکه A و B تعریف شده اند، متوجه می شویم که یک قسمتی از تمامی IP های موجود در یک شبکه شبیه به هم هستند. در واقع آی پی های موجود در یک شبکه، از یک بخش ثابت و از یک بخش متغیر تشکیل می شوند. به بخش ثابت IP ADDRESS، NET IP و به بخش متغیر آن،HOST IP گفته می شود. در واقع نتورک ای پی ها در تمامی کلاینت های یک شبکه یکسان هستند و این بخش هاست ای پی است که برای هر کلاینت جداگانه تعریف می گردد. اما ما از کجا متوجه شویم که نتورک ای پی یک IP  چند است؟ با کمک SUBNET  ها. یعنی همان اعدادی که بعد از هر ای پی آدرس با یک بک اسلش از سایر اعداد جدا شده اند. اما SUBNET چیست؟
SUBNET ها
سابنت ها، اعداد بسیار مهمی هستند که می توانند نتورک IP هر شبکه را مشخص کنند. SUBNET ها کلاس های بسیار مختلفی دارند که هر کلاس نمایانگر یه NET IP خواهد بود. ما در ادامه سه کلاس SUBNET که معروف ترین و پرکاربردترین کلاس های آن می باشد برای تان شرح خواهیم داد. درست است که سابنت های کلاس های بسیار مختلفی دارند اما این کلاس ها جزو آن دسته از کلاس هایی هستند که معمولاً فقط با این ها سر و کار دارید.
SUBNET ۸ —————————– >> ۲۵۵.۰.۰.۰
SUBNET ۱۶  —————————– >> ۲۵۵.۲۵۵.۰.۰
SUBNET ۲۴  —————————– >> ۲۵۵.۲۵۵۵.۲۵۵.۰
خوب؛ توضیحات تکمیلی درباره اینکه این اعداد از کجا می آیند را در سرفصل های بعدی و درس های بعدی به شما خواهیم گفت. اما درباره همین سه کلاس موجود در سابنت ها، مشاهده می کنید که ما SUBNET های ۸، ۱۶ و ۲۴ را داریم و برای هر کدام از این سابنت ها یک آدرس تعریف شده است.
این بدین معناست که اگر در انتهای یک آدرس IP، عدد ۸ به عنوان SUBNET درج شده باشد، NET IP  شما تنها شامل عدد اول و مابقی صفر خواهد بود. اگر عدد SUBNET، ۱۶ باشد، NET IP شامل دو عدد و اول و مابقی صفر و در نهایت اگر عدد SUBNET، ۲۴ باشد، NET IP شامل سه عدد و اول ما بقی صفر خواهد شد. به مثال زیر دقت کنید :
مثلا NET IP برای کلاس های مختلف IP  زیر بدین صورت تعریف خواهد شد :
۱۹۲.۱۶۸.۱۰.۱۰۰
SUBNET 8 à ۱۹۲.۰.۰.۰
SUBNET 16 à ۱۹۲.۱۶۸.۰.۰
SUBNET 24 à ۱۹۲.۱۶۸.۱۰.۰
یعنی برای سابنت های ۸، تنها بخش اول ای پی، برای سابنت های ۱۶، دو بخش اول ای پی و برای سابنت های ۲۴، سه بخش اول ای پی، NET IP تعریف می شوند. نیاز است بدانید که در بین این کلاس های ذکر شده برای SUBNET های معروف، کلاس ۲۴، پرکاربردترین سابنت برای شبکه های کامپیوتری رایج می باشد.
خوب؛ پس حالا تکلیف سه عدد اول هر ای پی آدرس تا حدودی مشخص شد. اما درباره HOST IP  چطور؟ برای قسمت هاست ای پی در واقع هر عددی بین ۰ تا ۲۵۴ می تواند به این قسمت اختصاص داده شود. ولی شما باید این موضوع را بدانید که هر چقدر عدد SUBNET شما بزرگتر باشد، شما تعداد هاست های کمتری را می توانید برای یک مجموعه تعریف کنیم.
اما در کل سابنت ها بر اساس تعداد کلاینت های موجود در یک شبکه تعیین می شوند. این تعداد نیز در یک جدول و بر طبق یک سری استانداردهای از پیش تعیین شده، مشخص خواهد شد. مثلاً شما بررسی می کنید که داخل یک شبکه، ۵ تا کلاینت وجود دارد. بر طبق این تعداد شما باید بر طبق جدول زیر، کلاس مورد نظرتان را تعیین کنید و در نهایت، بر طبق کلاس تعیین شده، SUBNET مشخص خواهد شد.مثلاً برای یک شبکه ۱۰ کلاینتی، SUBNET سابنت ۲۴ کفایت می کند. اما برای مثلاً مخابرات کل استان، شما باید سابنت ۸ را تعریف نمایید. پس به بیانی خیلی ساده، SUBNET بر اساس ظرفیت یک شبکه تعیین می شود. هر چه ظرفیت بیشتر باشد، عدد سابنت کوچکتر خواهد بود.
روترها ROUTER
بحث روترها بحث بسیار پیچیده و مفصلی است که در سرفصل های آتی باید به آن پرداخته شود. اما اگر خاطرتان باشد، در بخش تعریف NETWORK IP  و HOST IP، ما دو شبکه برای شما تعریف کردیم و آن ها را با نام های A و B تعریف نمودیم. حالا متوجه شدیم که نتورک ای پی و هاست ای پی برای این شبکه ها چگونه تعیین شده اند و درک کردیم که علت تفاوت نت ای پی هر شبکه با دیگری در چیست. اما این سوال مطرح می شود که اگر این دو شبکه کوچک، عضو یک شبکه بزرک کامپیوتری هستند، چگونه می توانند با هم ارتباط بگیرند؟
پاسخ این سوال ساده است؛ از طریق روترها. روترها دستگاه های مسیریابی هستند که می توانند شبکه های مختلف را به یکدیگر متصل نمایند. روترها وظیفه دارند رنج های مختلف شبکه های متفاوت را به هم مرتبط سازند. برای درک بهتر عملکرد سابنت ها و هاست ای پی و نت ای پی، همین اطلاعات محدود درباره روترها کفایت می کند.
اعداد IP رو چگونه تعیین می کنند؟
برای تعیین اعداد ای پی معمولاً دست شما کاملاً باز است و اما خوب یک سری استانداردهای اولیه نیز تعریف شده اند که پیشنهاد ما برای شبکه های محلی یا LAN، استفاده از همین استانداردهاست.

وقتی عدد رنج یک شبکه ۱ تا ۱۲۶ باشد و SUBNET 8 برای آن تعریف شود، بهتر است که آدرس IP  با عدد ۱۰ شروع شود.
وقتی عدد رنج یک شبکه ۱۲۸ تا ۱۹۱ باشد و SUBNET 16 برای آن تعریف شود، بهتر است که آدرس IP  با عدد ۱۷۲ شروع شود.
وقتی عدد رنج یک شبکه ۱۹۲ تا ۲۲۳ باشد و SUBNET 24 برای آن تعریف شود، بهتر است که آدرس IP  با عدد ۱۹۲.۱۶۸ شروع شود.
نکته : تمامی اعداد انتخابی برای IP آدرس، باید از ۰ تا ۲۵۵ باشند و عدد اول نباید صفر و عدد آخر نباید ۲۵۵ باشد.
جمع بندی و سخن آخر
ما گفتیم که هر کلاینت عضو یک شبکه باید یک IP مجزا داشته باشند تا بتوانند با یکدیگر در ارتباط باشند. بعد برای شما یک شبکه را مثال زدیم که SUBNET 24 داشت. بر طبق این سابنت، گفتیم که برای عدد ۲۴، سه عدد اول NET IP و عدد آخر HOST IP تعریف خواهد شد.
متوجه شدیم که هر IP دو بخش ثابت و متغیر دارد که بخش ثابت آن، NET IP و بخش متغیر آن که برای هر دستگاه باید عدد متفاوتی باشد، HOST IP نامیده می شود. دریافتیم که کلاینت ها و دستگاه های مختلف تنها زمانی می توانند با هم در ارتباط باشند که یک سابنت و یا یک نتورک ای پی داشته باشند. بعد درباره سابنت ها و معروف ترین آن ها که اعداد ۸، ۱۶ و ۲۴ است و ویژگی های ان ها صحبت کردیم و در انتها به شما آموزش دادیم که اعداد یک IP چگونه می توانند انتخاب شوند.برای کسب اطلاعات بیشتر در زمینه سانترال ، ویپ و شبکه با ما همراه باشید…

ttttttttttttttttttttttt
آموزش تنظیم کردن ip روی سیستم ها (جلسه ۷)
nnnnnnnnnnnnnnnnnnnnnnnn
تنظیم کردن ip روی سیستم ها چگونه است؟

در درس های قبلی از دوره جامع شبکه ها کامپیوتری ISG، با هم خواندیم که شبکه هی کامپیوتری چه شبکه هایی هستند. هر کلاینت می تواند نقش خاص خودش را در یک شبکه کامپیوتری ایفا کند. یاد گرفتیم که هر شبکه کامپیوتری انواع مختلفی دارد که رایج ترین آن ها شبکه های کامپیوتری lan و wan می باشد.

آنچه در این مقاله می خوانید:

تنظیم کردن ip روی سیستم ها چگونه است؟آنچه در این درسنامه خواهید خواند :تنظیم IPتعریف IP برای کلاینت ها روش کار تنظیم IPبرقراری ارتباط بین یک کامپیوتر شخصی با یک گوشی تلفن تست برقراری ارتباط کلاینت ها اجرای دستور pingوب سرورها DHCP SERVER  چیست؟چگونه از DHCP SERVER استفاده کنیم؟جمع بندی و سخن آخر

در این شبکه کلاینت ها در جایگاه خاص خودشان قرار میگیرند و وظایف شان را انجام می دهند. اما برای انجام وظیفه ی هر کلاینت، نیاز است که آن ها به یکدیگر و به یک سوئیچ متصل شوند. آموختیم که اتصال کلاینت ها به یکدیگر در یک شبکه، به دو صورت فیزیکی و نرم افزاری انجام می شود.
برای اتصال فیزیکی کلاینت های موجود در یک شبکه کامپیوتری، کافیست که آن ها را از طریق کابل شبکه به سوئیچ متصل نمایید. اما داستان اتصال نرم افزاری کلاینت ها به یکدیگر، داستان پیچیده تر و مشکل تری است که به تخصص و دانش خاص خود نیاز دارد. از این رو درسنامه های چهار و پنج را به این موضوعات و اطلاعات مورد نیاز این کار اختصاص دادیم و مفصلاً به این موضوع پرداختیم.
اتصال و ارتباط نرم افزاری کلاینت ها در یک شبکه کامپیوتری در گرو پارامترهای مختلفی مانند ip، subnet، net id، host id و غیره می باشد. متوجه شدم که آی پی ها مهم تریم پارامتر موجود در یک شبکه هستند و تمامی کلاینت ها بر اساس همین پارامتر است که می توانند در یک شبکه کامپیوتری به هم متصل شوند.
حال با تسلط بر مفاهیم مهم و عمیقی مانند رنج شبکه، سابنت ها، نتورک آی دی، هاست آی دی و خود آی پی و ماهیت آن ها، به سراغ یادگیری روش کار اتصال نرم افزاری کلاینت ها خواهیم رفت. با ما تا انتهای مقاله همراه باشید :
آنچه در این درسنامه خواهید خواند :

تنظیم IP در کلاینت های یک شبکه
روش کار تنظیم IP
تست کردن برقراری ارتباط بین کلاینت ها

تنظیم IP
برای تنظیم IP کلاینت های موجود در یک شبکه، شما ابتدا باید بررسی کنید که چند تا کلاینت دارید و بر اساس IP داده شده، برای هر کدام از کلاینت ها، یک آی پی مجزا و منحصر به فرد تعریف نمایید. تصور کنید که یک شبکه ی کامپیوتری دارید که در آن دو کلاینت کامپیوتر و سیستم شخصی و یک گوشی تلفن تعریف شده اند. شما می خواهید این دو کلاینت را در این شبکه به هم متصل کنید. برای انجام این کار معمولاً یک رنج شبکه و یا یک IP به شما داده می شود. به صورت زیر :
۱۹۲.۱۶۸.۲۰.۰/۲۴
خوب با نگاهی به این رشته اعداد متوجه می شویم که سابنت ما عدد ۲۴ است. از این رو، سه عدد اول به عنوان رنج شبکه و یا همان نتورک آی دی ما تعریف می شوند. چرا که ما یاد گرفته بودیم عدد ۲۴ به معنای ۲۵۵.۲۵۵.۲۵۵.۰  است. همچنین آموختیم که به جای عدد ۲۵۵ در هر جایی عدد یک قرار می گیرد و NET ID، حاصل ضرب حالت باینری ساینت در ای پی اصلی می باشد. بنابراین طبق این اصل و آموخته های قبلی، متوجه می شویم که NET ID این شبکه، همان سه عدد ابتدایی آدرس است. خوب حالا برویم و برای هر کلاینت یک IP تعریف کنیم.
بارها و بار در درسنامه های قبلی اشاره کردیم که هر کلاینت باید IP مخصوص به خودش را داشته باشد. این بدین معناست که هیچ کلاینتی در یک شبکه نباید یک IP یکسان برای شان تعریف شود. سه عدد اول (برای سابنت ۲۴)، برای تمامی IP ها یکسان تعریف می شود. پس تنها عدد متغیر ما همان هاست آی پی است که روش به دست آوردن آن را در درسنامه های قبلی برای شما شرح داده ایم.
برای پیدا کردن هاست آی دی کلاینت های یک شبکه، شما به IP اصلی نیاز دارید. در درس های قبلی آموختیم که هاست آی دی به شما نشان می دهد که از چه عددی تا چه عددی را می توانید به کلاینت های موجود در یک شبکه اختصاص دهید. مثلاً برای سابنت ۲۴، شما می توانید از ۱ تا ۲۵۴ را برای ID هر کلاینت تعریف کنید.
تعریف IP برای کلاینت ها
خوب، در ابتدای پاراگراف قبلی اشاره کردیم که تصور کنید شما یک شبکه دارید که در آن یک گوشی تلفن همراه و یک PC تعریف شده است. IP مورد نظر برای هر کلاینت را به شرح زیر تعریف می کنیم :PC : 192.168.30.1
TELL : 192.168.30.2
خوب دیدیم که هر کلاینت آی پی خاص خودش را داراست. با توجه به درسنامه های قبلی، حالا نت آی دی و هاست آی دی تعریف شده برای این شبکه به شرح زیر است :
NET ID : 192.168.30
HOST ID : 1 , 2
نکته : برای هاست آی دی ما می توانیم از اعداد ۱ تا ۲۵۴ استفاده نماییم.
همه ی ما می دانیم که سابنت های مختلفی می توانند برای یک شبکه تعریف شوند. اما نیاز است بدانید که رایج ترین سابنت تعریف شده برای شبکه های کامپیوتری مختلف، سابنت ۲۴ است. در واقع اکثر شرکت ها و مجموعه های عادی، از همین سابنت برای شبکه کامپیوتری خودشان استفاده می کنند. مگر در موارد خاص که سابنت های دیگر تعریف می شوند و درباره این موارد خاص هم می توانید از درسنامه شماره ۴ و ۵ دوره جامع ISG کمک بگیرید.  
روش کار تنظیم IP
خوب؛ حالا همان شبکه کامپیوتری که در ابتدا برای کلاینت های آن آی پی تعریف کردیم را در نظر بگیرید. جالب است بدانید که این شبکه ی LAN، از طریق یک آیتم ارتباطی، با فضای بیرون، متصل می شود که این اتصال از طریق یک دستگاه صورت می گیرد که نام آن دستگاه، روتر ( ROUTER) می باشد. درباره روترها و انواع آن ها و کارکرد آن ها در سرفصل های آتی برای تان صحبت خواهیم کرد و مفصلاً به آن ها خواهیم پرداخت. تنها چیزی که نیاز است شما در این درسنامه بدانید، این است که ارتباط بین شبکه های LAN و WAN، از طریق روتر ROUTER ها انجام می شود.نکته مهم : ببینید ما در پاراگراف های قبلی گفتیم که برای برقراری ارتباط بین کلاینت های داخل یک شبکه کامپیوتری، ما به اتصال فیزیکی و نرم افزاری نیاز داریم. همچنین گفتیم که اتصال نرم افزاری از طریق کابل شبکه انجام می شود. بدین صورت که تمامی کلاینت ها باید از طریق کابل شبکه به سوئیچ اصلی تعریف شده در شبکه متصل شوند. اما گاهی اوقات پیش می آید که ما تنها دو دستگاه در شبکه کامپیوتری مان داریم. در این صورت دیگر نیازی نیست که سوئیچی برای این شبکه تعریف شود. چرا که تنها اتصال همان کلاینت به یکدیگر برای برقراری ارتباط، کفایت خواهد کرد.اما این را دوباره یاد آوری می کنیم که برای اتصال همین دو کلاینت هم نیاز است که دو دستگاه در یک رنج شبکه تعریف شوند. پس شما باید ابتدا آی پی اصلی و رنج شبکه را بدانید و سپس برای هر کلاینت، IP جداگانه تعریف کنید.

برقراری ارتباط بین یک کامپیوتر شخصی با یک گوشی تلفن
تصور کنید که یک کامپیوتر شخصی و یک گوشی تلفن را قرار است که به یکدیگر متصل کنیم. برای این کار ابتدا باید ببینیم که گوشی تلفن چه IP دارد و سپس همان IP را برای سیستم تعریف نماییم. یا اگر قرار است که از اول شروع کنیم، باید برای هر دوی این دو کلاینت یک رنج شبکه یکسان، تعریف کنیم. حال تصور کنیم که IP تعریف شده برای هر کلاینت به شرح زیر است :
PC : 192.168.20.13/24
TELL : 192.168.20.55/24
خوب؛ حالا هر دو کلاینت در یک رنج شبکه و با یک نت آی دی و هاست آی دی جداگانه، تعریف شده اند. اما این کافی نیست و برای برقراری اتصال باید به سیستم تان مراجعه نمایید. از آدرس زیر پیروی کنید :
CONTROL PANEL – NETWORK AND SHARING CENTER – CHANGE ADAPTER SETTINGS  اینجا معمولاً تنها یک گزینه INTERNET وجود دارد. روی این گزینه کلیک راست کنید.  حالا :PROPERTISE – INTERNET PROTECOL VERSION 4 ( TCP/IP4)
روی گزینه ی بالا دبل کلیک کنید. با دبل کلیک بر روی این گزینه، پنجره ای باز می شود که شما می توانید تنظیمات IP خودتان را داخل آن پنجره وارد کنید. حالا دو گزینه دارید. یکی  OBTAIN AN IP ADDRESS OUTOMATICALY و دیگری  USE THE FOLLOWING IP ADDRESS.
گزینه اول به صورت اتوماتیک از یک سرور دیگر IP  دریافت می کند. اما گزینه ی دوم، همان گزینه ی مورد نیاز ماست که خودمان شخصاً، IP مورد نظرمان را وارد سیستم می کنیم. پس کلاً ما به دو روش اتوماتیک و دستی، می توانیم به یک سیستم آی بدهیم.
حالا در بخش USE THE FOLLOWING IP ADDRESS، در بخش IP، آی پی مورد نظرتان را وارد کنید و بعد روی SUBNET کلیک کنید. خود سیستم SUBNET را برای شما تعریف می کند. گزینه های دیگر این بخش GATEWAY و DNS ADDRESS است که بعداً درباره آن ها صحبت خواهیم کرد. خوب؛ حالا آی پی داده شد و طبیعتاً باید ارتباط برقرار شود. حالا باید تست کنیم که آیا واقعاً ارتباط برقرار شده یا نه؟!

تست برقراری ارتباط کلاینت ها
خوب ما در تیترهای قبلی گفتیم که برقراری ارتباط بین کلاینت های موجود در یک شبکه ی کامپیوتری باید از دو مسیر فیزیکی و نرم افزاری انجام شود و یاد گرفتیم که این روش ها چگونه امکان پذیر خواهند بود. اما اینجا انتهای مسیر اتصال کلاینت ها نیست. چون شما باید چک کنید که آیا ارتباط ها برقرار است یا خیر!
برای چک کردن این ارتباط، معمولاً از دستور ping استفاده می کنند. حقیقتاً ping را می توانیم یکی از پر کاربردترین دستورات برای راه اندازی یک شبکه در ویندوز معرفی کنیم. دستوری که هر لحظه، می تواند برقراری ارتباط را برای کاربر نمایش دهد. اما برای اجرای دستور ping باید چه کار کنیم؟
اجرای دستور ping
برای اجرای این دستور ابتدا به بخش سرچ کامپیوتر و یا سیستم خودتان بروید و عبارت CMD را سرچ کنید. به دنبال سرچ این عبارت، یک صفحه برای شما باز می شود که COMMAND PROMPT نام دارد. حالا شما می توانید تمامی دستورات مورد نظرتان را در این صفحه بنویسید و نتیجه ی کار را بررسی نمایید.
ما قرار است که با استفاده از دستور PING بررسی کنیم که آیا ارتباط بین سیستم با یک کلاینت دیگر مانند یک گوشی تلفن، برقرار است یا خیر؟!
برای این کار باید عبارت PING را در صفحه ی باز شده تایپ کنیم. بعد از تایپ این عبارت، باید IP کلاینت مورد نظر را بنویسیم و بعد ENTER را بزنیم. بدین صورت :
PING – IP – ENTER
مثلا تصور کنید که IP کلاینت مورد نظر ما،  192.168.20.55 باشد. دستوری که باید در صفحه ی باز شده، درج شود، بدین صورت باید نوشته شود :
PING 192.168.20.55 – ENTER
خوب؛ حالا وقتی شما اینتر را می زنید، چهار پکت به سمت کلاینت مورد نظر شما از طرف سیستم ارسال می شود و دوباره بر می گردد. این چهار پکت با هدف چک کردن برقراری ارتباط، ارسال می شود. اما از کجا متوجه شویم که این پکت های برگشته، نشان دهنده برقراری ارتباط هستند یا نه!
ببینید، انتهای هر کدام از این ریپلای ها، اگر عبارت TTL=64 درج شده باشد، نشان دهنده این است که این پیام به سمت کلاینت مورد نظر ارسال شده و برگشته است. در واقع اگر هر چهار تا ریپلای، این عبارت را در انتهای خود داشته باشند، بدین معناست که ما پکت از دست رفته ای نداریم و اتصال برقرار است. به همین راحتی!

وب سرورها
داستان وب سرورها یکی از مهم ترین داستان ها برای تنظیمات هر کلاینت است. همه ما می دانیم که تمامی کلاینت ها، مانند کامپیوترهای شخصی، از قابلیت تنظیمات مختلف و setting برخوردار نیستند. یا اصلاً صفحه ای ندارند که بتوانند با استفاده از آن صفحه، به بخش های مختلف و تنظیمات دستگاه ورود کنند. بنابراین اکثر این دستگاه ها، وب سرورهای مختلفی برای شان تعریف شده که کاربر با ورود به این وب سرورها می تواند تنظیمات و اتصالات دستگاه را برقرار کند.
در واقع وب سرورها دست شما را برای برقراری ارتباط و تنظیمات مختلف کلاینت کاملاً باز می گذارند. کلاینت هایی مانند انواع پرینتر، گوشی تلفن ، مودم و غیره، مواردی هستند که وب سرورهای جداگانه ای دارند.
اما برای دست یابی به این وب سرورها، شما نیاز نیست که مسیر پیچیده و سختی را طی کنید. کافیست مرورگر سیستم خودتان را باز کنید و داخل یک تب جدید از مرورگر، IP کلاینت مورد نظرتان را وارد و دکمه اینتر را بزنید. به همین راحتی، سیستم وارد صفحه و وب سرور کلاینت مورد نظر شما خواهد شد. البته شما برای ورود نیاز به یک User PASSWORD دارید که این یوذر پسورد برای اکثر کلاینت ها، ADMIN است. هم یوذر نیم و هم پسورد!ولی خوب خیلی از وب سرورها هم هستند که به محض ورود با این یوذر نیم و پسورد، دستور تغییر نام کاربری را می دهند. در نهایت انتخاب و تغییر نام کاربری و پسورد وب سرور با شما خواهد بود. خوب حالا شما به راحتی به وب سرور مورد نظرتان LOG IN خواهید شد و به بخش های مختلف کلاینت دسترسی پیدا خواهید کرد.
اما یادتان باشد که اگر مثلاً دستگاهی مثل تلفن ویپ سیسکو یا سوئیچ های سیسکو را داشتیم، دسترسی به محیط وب این دستگاه و تنظیمات آن به این صورت امکان پذیر نبود. در واقع شما وارد وب سرور دستگاه می شدید ولی قابلیت تنظیم کل آپشن ها برای شما وجود نداشت.
یا مثلاً علاوه بر سوئیچ ها و تلفن های ویپ سیسکو، سیستم هایی مثل خود کامپیوتر شخصی هم فضای وب و وب سرور ندارند. اصلاً کامپیوتر کلاینتی است که به تنهایی تنظیمات خاص خودش را داراست و برای تغییرات این تنظیمات شما می توانید به بخش های مختلف این کلاینت مراجعه نمایید. بنابراین تنها دیوایس ها و کلاینت هایی وب سرور دارند که وب سرور برای آن ها راه اندازی شده باشد.
DHCP SERVER  چیست؟
خوب؛ ما در این درسنامه درباره شبکه های کامپیوتری که دارای دو کلاینت بودند، مفصلاً صحبت کردیم. اما اگر بخواهیم به این شبکه ها، کلاینت های بیشتری اضافه کنیم باید چه کار کنیم؟
این کار به راحتی امکان پذیر است. کافیست که برای اضافه نمودن هر کلاینت، IP مورد نیازش را با NET ID یکسان و HOST ID متفاوت برایش تعریف کنیم. اما اگر قرار بر این باشد که ما مثلاً ۳۰۰ سیستم و ۳۰۰ گوشی تلفن و ۵ مودم و کلاینت های دیگر را نیز به این شبکه اضافه کنیم، چطور این کار امکان پذیر است؟
آیا آن زمان هم باید به صورت دستی، مثلاً به ۶۰۰ دستگاه IP بدهیم و برای هرکدام تنظیمات خاص خودش را تعریف کنیم؟! طبیعتاً نه! این کار اصلاً منطقی نیست. پس باید چه کار کنیم؟
پاسخ این سوال، استفاده از DHCP SERVER  است. DHCP SERVER سروری است که قابلیت تعریف IP جداگانه برای هر کلاینت به صورت خودکار را داراست. اصلاً فرقی هم نمی کند که شما چند کلاینت در یک شبکه کامپوتری دارید. این سرور می تواند به تمامی این کلاینت ها IP اختصاصی بدهد و آن را به شبکه اضافه نماید. شما می توانید برای DHCP SERVER تعیین کنید که IP ها از چه عدد تا چه عددی تعریف شوند. در واقع بعد از مشخص شدن نت آی دی شما خودتان اعداد هاست ای دی را مشخص می کنید و سپس این سرور شروع به IP دادن به کلاینت های مختلف شبکه می کند.
شما می توانید DHCP SERVER برای شبکه های کامپویتری کوچک هم استفاده کنید. اما مثلاً برای یک شبکه دو عضوی که فقط دو کلاینت دارد، استفاده از این سرور، جزو موارد ضروری نخواهد بود. یعنی اصلاً نیازی به این کار نیست.
چگونه از DHCP SERVER استفاده کنیم؟
در تیتر های ابتدایی این درسنامه، برای تان توضیح دادیم که چگونه می توانیم IP یک کلاینت را به یک سیستم کامپیوتری در یک شبکه دو عضوی، تعریف کنیم. همین طور برای تان مسیر اضافه نمودن IP را نیز تعریف کردیم که به صورت زیر است. اگر خاطرتان باشد بعد از کلیک بر روی عبارت PROPERTIES ، عبارت INTERNET بود که بر روی آن دبل کلیک می کردیم و یک پنجره باز می شد.
در پنجره باز شده، خودمان به صورت دستی و با کلیک بر روی آیکون دوم، IP کلاینت مورد نظر را به سیستم می دادیم و آن را ADD  میکردیم. اما الان برای DHCP SERVER و دادن IP اتوماتیک، باید بعد از دبل کلیک و باز شدن پنجره جدید، بر روی عبارت OBTAIN AND IP کلیک کنیم. حالا گزینه OK و سپس  CLOSE .
با این کار شما روال تعریف IP برای شبکه های کامپیوتری را بر روی حالت اتوماتیک گذاشته اید. البته در درسنامه های بعدی مفصلاً درباره DHCP SERVER، صحبت خواهیم کرد. در این قسمت، هدف ما صرفاً توضیح راه های تعریف IP برای کلاینت های فعال داخل یک شبکه کامپیوتری بوده است.
جمع بندی و سخن آخر
خوب؛ در این درسنامه یاد گرفیتم که چگونه می توانیم برای کلاینت های موجود در یک شبکه کامپیوتری، IP تعریف کنیم. متوجه شدیم که شبکه های LAN و WAN به واسطه ی یک روتر به هم متصل می شوند. دیدیم که در یک شبکه کامپیوتری دو عضوی، چگونه می توانیم IP یک کلاینت را برای یک سیستم تعریف و آن ها را به هم متصل کنیم.
آموختیم که علاوه بر اتصال سخت افزاری و نرم افزاری و تعریف IP ها، باید ارتباط بین کلاینت ها و برقرار بودن آن ها چک شود و این چک کردن از طریق دستور PING انجام می گردد. با نحوه ی اجرای دستور PING آشنا شدیم و دریافتیم که این دستور پرکاربردترین دستوری است که برای راه اندازی شبکه کامپویتری در سیستم های ویندوز، استفاده می شود.
تا حدودی با وب سرورها آشنا شدیم و دریافتیم که اکثر کلاینت ها وب سرور خاص خودشان را دارند و ما برای دسترسی به تنظیمات این کلاینت ها می توانیم وارد وب سرورشان شویم. البته این را هم آموخیتم که همه ی کلاینت ها وب سرور ندارند و برای تمامی آنها این قابلیت تعریف نشده است.
در انتها یاد گرفتیم که ما می توانیم به دو روش دستی و اتوماتیک برای کلاینت های موجود در یک شبکه، IP  تعریف کنیم. IP دهی دستی معمولاً برای مجموعه ی هایی با دو عضو یا نهایتاً سه عضو و IP دهی اتوماتیک عموماً برای شبکه های کامپیوتری با عضوهای بسیار زیاد، قابل استفاده خواهد بود. در نهایت شما می توانید با همان دستور PING برقراری ارتباط بین تمامی کلاینت ها را حتی برای شبکه هایی با اعضای خیلی گسترده، تست کنید و نتیجه مطلوب را حاصل نمایید.برای کسب اطلاعات بیشتر در زمینه سانترال ، ویپ و شبکه با ما همراه باشید…